“Sizin hiç babanız öldü mü “ diye sorar o meşhur şiirinde şair. Ve ekler “kör oldum” diye peşinden.
Baba körü olmaktı herhalde kastettiği şey.
Bilmiyorum. Bilemiyorum bu nasıl bir körlük.
Benim babam hiç ölmedi ama defalarca ölümün kıyısından döndü.
Geçen perşembe anjiyo oldu. Bu Perşembe de kalbine pil takılacak.
Anjiyodan sonra rutin işlerine koyuldu . Namazlarını kıldı, kitaplarını okudu, televizyonda dizilerini izledi, gazetede bulmacalarını çözdü, işçisine yapılacak işlerin talimatlarını verdi…
Cevizin dibine indi. Sirkelenip toplandıktan sonra tek- tük yerde kalan cevizleri bir poşette biriktirdi. Sonra çatıya çıktı. Soyulacak cevizleri soydu. Doktorun ameliyat gününe kadar kalp ritmini bozar endişesi ile bu sabah hastaneye yatması teklifine aldırmadı.
Kendi hayatını mümkün olduğunca kendi yönetmeye devam etti . Hiç ölmeyecekmiş gibi rutin işlerini ve ibadetlerini hiç aksatmadı.
Bizim onu sessiz takibe almamıza da hiç aldırış etmedi.
Annem kalp hastası hayat arkadaşına verilebilecek en iyi desteği verdi. Doktor kontrolleri, ilaç takipleri, günlük hayatın temposu vs. vs. hep annemden soruldu.
Bir perşembeden sağ salim kurtulduk şimdi önümüzde bir Perşembe daha var. Bu daha zorlu bir Perşembe olacak gibi görünüyor.
Ve ben Cemal Süreyya ve bütün çocuklar gibi babamın hiç ölmemesini istiyorum..
Kör olmak istemiyorum.
.....................
Sizin de hastalarınız olabilir. Anneniz, babanız, kardeşiniz, evladınız, arkadaşınız, dostunuz... Sevginin ölümle imtihanını iliklerinize kadar yaşıyor olabilirsiniz. Allah c.c herkesin yardımcısı olsun. Şafi ismi ile muamele etsin biz aciz kullarına.
Bu yazılar sizin romanlarda seçimleriniz içindir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder